Mijn laatste reis ( van dit jaar dan!!) was, goh, alweer naar Cuba, op 26 september jl. ('08). Ik had een retourtje voor een heel klein prijsje kunnen boeken en nog vrije dagen zat bij mijn werkgever.

Weer met dezelfde reisgenote op pad. Groot verschil tussen ons, zij is 26, drinkt geen druppel alcohol, kan niet tegen de zon, houdt niet van zwemmen. Tja, was af en toe moeilijk, vooral dat laatste om die zon te vermijden in Cuba! Maar met katoenen shirtjes en sjaal en grote bomen gingen we gewoon overal samen heen! En geen verkeerd woord tussen ons, dát ging helemaal o.k!

Weer in het vliegtuig, 9 uur vliegen, niks erg met ons Cuba in het vizier! Deze keer, voor de verandering, een week in Habana gelogeerd bij kennissen, van het 'echte' cubaanse leven weer kunnen genieten dus; wassen met water uit een grote emmer, wc doorspoelen met water....uit een emmer. Ik had mooie goed draagbare dameskleding gekregen van mijn moeder, slippers gekocht en nog wat leuke kleine spulletjes. Ik heb eerst Ada, een vrouw die ook erg gastvrij wasin juni en liefvoor me, iets moois uit laten zoeken. De rest heb ik achtergelaten bij Maite, de vrouw bij wie ik deze reis een week heb gelogeerd en ons uitermate goed verzorgde en niets terugwilde. Zo kon zij dat verkopen en ik voelde me niet zo schuldig! Maar alweer die warmte van de mensen en de liefde die je ontvangt als je je een beetje aanpast. En bedelen? Ik moest stiekum naar de slager om vlees voor ze te kopen en het in de keuken leggen, anders kreeg ik te horen: repartimos lo que tenemos y eres una de la familia! We delen wat we hebben en jij hoort bij de familie! Op Cuba speelt de Santeria een grote rol. Dit is het geloven in een heilige en de rituelen eromheen, het altaartje thuis waar een vrucht, een bloem en een glaasje rum bij staan, Af en toe is er een bijeenkomst van mensen die 'beschermd worden' door dezelfde heilige. Een ritueel; een groter altaar, muziek, trance, dansen en zingen. Zomaar een toerist wordt nooit toegelaten bij dit, wij hoorden inmiddels bij de familie en werden in hun harten gesloten. Wij mochten erbij zijn én foto's maken!

Ik heb ook wel schade gezien van de orkaan Ike, daken weggewaaid van wat toch al krotjes waren, prachtige oude bomen met wordtel en al uit de grond gerukt. Ik hoorde dat het cement voorlopig niet te verkrijgen is voor 'privé-doeleinden'. Door de blokkades moet men het nou eenmaal doen met 'wat het land produceert', zo ook het cement. Dat wordt nu eerst gebruikt voor de wederopbouw van huisjes voor mensen die dakloos zijn geworden. Daar helpt het Regime bij.

Na die week uitgaan, dansen, op visite bij de buren, nieuwe indrukken en genieten, met een luxe taxi naar Cienfuegos. Een kamer in een casa-particular met een luxe douche, groot bed, hoge plafonds, patio vol met prechtige planten en perfect gedekte eettafel! En een schuldig gevoel dat dat toch wel even prettig was.

Met medicijnen na een paar uur naar huis, paardenmiddel, want 's-avonds ging ik weer uit. Wel met spierpijn in mn longen van het diepe ademhalen. Bikkel ben ik hahaha. Hou niet van mn dag verdoen in bed, elke minuut die ik kan, zal ik van Cuba genieten!

Zoveel mooie dingen gezien, teveel om op te schrijven. De rest zit in mijn hoofd, en op de 200 foto's die ik heb genomen van mens, dier, omgeving en natuur.

Mijn volgende vakantie? Cuba! Ben nog láng niet uitgekeken! En nú is Cuba nog Cuba, er rijden nog wrakken van wat eens blinkende auto's waren, nu wachtend op weer een onderdeel om ze weer zo te maken. Bijna vervallen gebouwen, waar je met fantasie het leven van toen in terugziet. Mensen die leven met wat ze op dat moment hebben; 'un amor de gente', zoals een spaanse vrouw mij zei; 'een liefhebbend volk' of anders te vertalen 'een lief te hébben volk'!